آئین برهمایی (برهمنیزم)
دراواخر ق 7 ق م به تدریج متونی تحت عنوان "برهمنه " ها که مجموعه حجیمی از آثار مکتوب مشتمل بر ادعیه ومقالات درباره هستی بود تدوین شد .این متون شامل ادعیه واوراد وذکر اداب وتشریفات مراسم قربانی و.. نیز می شد واشاراتی نیز به اندیشه " وحدت عالم وجود" درآن مشاهد می شدنظریه خلقت واشاره به ذات خلاق عالم یعنی "برهما" دراین مجموعه مطرح شد واز برهما به عنوان وجودی که همه هستی درمقابل او خاضعند ومرکز وحقیقت باطنی عالم تلقی می شود یاد شد وبدین ترتیب اساس مذهب "هندوئیزم" پایه گذاری شد.[1] نزدیکی از نظر محتوا واصول فکری با آئین های بعدی به گونه ای بودکه به تدریج عبارت "هندوئیزم "درمحاورات دین شناسانه ناظر بر دو معنا ودو اصطلاح گشت درمعنای عام خود شامل همه ادیان هندی میشود اما درمعنای خاصش بر آئین برهمنیزم اطلاق می شود.
