ایمان وعقل

 مسئله دیگری که در مباحث ایمان شناسی محل بحث وگفتگو است این است که جایگاه ایمان کجاست؟ آیا ایمان امری عقلی است یا برخاسته از گرایشات قلبی آدمی است ودر صورت دوم رابطه آن باعقل چگونه است؟

این سوال در الهیات مسیحی بسیار جدی  وپررنگ مطرح است.  دلیل آن تعارضات جدی است که  بین عقاید اصلی مسیحی با عقل وجود دارد. متفکر  مسیحی همواره چالش بین توحید وتثلیث را در ذهن خود دارد وراه حلی برای ان نمی یابد. او باید برای حفظ ایمان خود سه گانگی اقانیم ثلاثه (پدر ،پسر ،روح القدس)  ودر آن واحد یگانگی او را بپذیرد.از آنجا که این تعارض هیچگاه با عقل واستدلال حل نمی شود وی مجبور است بین ایمان وعقل یکی را برگزیند ویا همواره در تلاش برای یافتن راه حل دیگری برای این چالش بماند.

عقل به مثابه حجت

شاید بتوان گفت  مهم ترین نقطه  تماس دین با دنیای روز  در حوزه نظری وحتی در حوزه عملی مبحث جایگاه ،حدود نفوذ ونقش عقل در تشریع قوانین دینی است. انسان  امروز ادعای عقل گرایی دارد و علاقمند است خوب وبد یا مفید ونامفید بودن هر چیز را با عقل خود  درک کند . از  سوی دیگر شریعت ، قوانین خود را مبتنی بر وحی الهی و دریافت شده از آسمان می داند و راز بسیاری از دستورات خود را در حکمت های الهی که در پس پرده غیب است می داند. حکمت  هایی که در حیطه نفوذ عقل حسابگر نیست. از این رو بسیاری از رهبران دینی از سوال پیچ شدن در خصوص چرایی صدور احکام  چندان خوشنود به نظر نمی رسند. آنها ترجیح میدهند مردم بدون پرس وجو وبه صرف اطمینان به وحیانی بودن دستورات وقوانین دینی به آن گردن بنهند واین گونه رفتار را نشانه کمال ایمان می دانند. سخن این رهبران چندان هم بی مایه نیست زیرا با توجه به حکیم بودن خداوند اگر الهی بودن یک قانون ثابت شود  لاجرم حکیمانه بودن آن قانون هم ثابت می شود چه ما به آن حکمت دست بیایبم چه دست نیابیم.