آیا به صرف ایمان به خدا مسئولیت انسان تمام می شود؟ آیا این حس درونی در رفتار آدمی نباید بروز وظهوری از خود نشان دهد؟ آیا رفتار انسان مومن با بقیه متفاوت است ؟واز سوی دیگر آیا هر عمل خیر وصالح تنها ازمومنان پذیرفته می شود؟ آیا تنها قبول اعمال انسان های نیکوکار داشتن ایمان است؟...
مسئله دیگری که در مباحث ایمان شناسی محل بحث وگفتگو است این است که جایگاه ایمان کجاست؟ آیا ایمان امری عقلی است یا برخاسته از گرایشات قلبی آدمی است ودر صورت دوم رابطه آن باعقل چگونه است؟
این سوال در الهیات مسیحی بسیار جدی وپررنگ مطرح است. دلیل آن تعارضات جدی است که بین عقاید اصلی مسیحی با عقل وجود دارد. متفکر مسیحی همواره چالش بین توحید وتثلیث را در ذهن خود دارد وراه حلی برای ان نمی یابد. او باید برای حفظ ایمان خود سه گانگی اقانیم ثلاثه (پدر ،پسر ،روح القدس) ودر آن واحد یگانگی او را بپذیرد.از آنجا که این تعارض هیچگاه با عقل واستدلال حل نمی شود وی مجبور است بین ایمان وعقل یکی را برگزیند ویا همواره در تلاش برای یافتن راه حل دیگری برای این چالش بماند.
یکی از حالاتی که مخصوص من هر کس (روح او) است والبته همانند سایر اوصاف من می تواند در حالات تن بروز داشته باشد ایمان است .
واژه ایمان بر وزن افعال از ریشه أ م ن به معنای احساس امنیت وآارمش وعدم اضطراب نسبت به عقیده ،شخص یا یک شیء خاص است. به عنوان مثال ایمان به یک عقیده یعنی نسبت به آن عقیده هیچگونه شک وشبهه در وجود شخص نباشد ودچار شک وتزلزل و اضطراب نباشد. ایمان از مقوله علم حضوری است یعنی شخص مومن حالت خاصی در وجود خود نسبت به یک واقعیت احساس می کند و به دلیل وجود آن حالت همه اضطراب ها وناآرامی هایش برطرف می شود.
آیا به موازات افزایش مطالعات ودانش اشخاص بر دامنه ایمان ایشان افزوده می شود یا از آن کاسته می شود؟ و به طور کلی آیا در جوامعی که به سطح بالاتری از دانش واطلاعات نسبت به هستی وابعادآن دست می یابند باید منتظر کاهش ایمان مذهبی ایشان بود یا شاهد گرایش بیشتر آنان به مذهب ؟ این سوال زمانی بیشتر جلوه گر می شود که شاهد سیر نزولی گرایش کشورهای غربی به ایمان مذهبی مسیحی خود در سال های بعد از رنسانس هستیم . سال هایی که همراه با پیشرفت آنان در علوم مختلف بوده است.
